Een verhaal van Halt: Mag ik je even knuffelen?
Het laatste gesprek van het traject met Maya. En zoals ik inmiddels van haar gewend ben, mag ik eerst mijn best doen om echt contact met haar te krijgen. Ze weet mij elke keer weer goed aan het werk te zetten. Stiekem moet ik er om lachen, maar ik laat het niet merken.
Maya’s moeder is actief betrokken bij de Halt-interventie. Ze vertelt dat ze haar dochter na lange tijd weer enthousiast heeft gezien. “Ze kwam eindelijk een keer blij op bezoek en raakte niet uitgepraat over de hulp van mevrouw Halt.”
Ik kijk voorzichtig Maya’s kant op en zie dat ze een kleine glimlach verbergt achter haar hand. Ik geef haar een knipoog, en ze barst in tranen uit. Ik vraag haar wat haar raakt, en ben verrast over hoe goed zij haar gevoel onder woorden brengt. “Ik vertrouw mensen niet, en mijn mening doet er nooit toe. Maar hier wel. Jij luistert. Jij begrijpt mij.”
We sluiten de Halt-interventie positief af. Moeder en dochter geven elkaar een knuffel. Het meisje kijkt mij aan, en reikt haar armen naar mij uit en ze vraagt: “Mag ik je even knuffelen?” Ze geeft me een dikke knuffel en fluistert: “Dankjewel voor je hulp. Dankjewel!” Haar moeder staat met tranen toe kijken.
Ik heb veel geleerd van dit meisje. Misschien is het belangrijkste wel dat iedereen gezien wil worden ook al laten ze je niet altijd (direct) toe. We moeten werken voor respect en vertrouwen. En alleen wanneer wij bereid zijn er hard voor te werken, kunnen wij ook echt iets betekenen in het leven van een ander.
